SURYANSHU DH - Breyer Traditional Marwari 1495

Suryanshu orierntalny Promień Słońca !

    Suryanshu w języku hindi oznacza „promień słoneczny”. Właśnie taki jest ten ogier marwari. Niczym ciepły promyk powoduje uśmiech na twarzach, ogrzewa i rozświetla całe otoczenie. A do tego radośnie tańczy w rytm indyjskiej muzyki.


Ogier ten jest przedstawicielem rasy  marwari, o której więcej napisałam w poprzednim poście

Jest wręcz diabelnie urodziwym I wyjątkowo niezwykłym koniem !
 Jego szlachetna, sucha głowa jest jak indyjski klejnot- ciężko oderwać od niej wzrok. To koń którego burzliwy temperament widać w  każdym mięśniu czy ścięgnie, a nawet w dumnym,  inteligentnym, głębokim i jakby troszkę zatroskanym spojrzeniu. A może Suryanshu po prostu tak bardzo skupia się na usłyszeniu i wystukaniu rytmu  indyjskich bębnów?


Suryanshun jest w  sumie  bardzo typowym marwari: szlachetnym, suchym, z wąską głową, długą wysoko osadzoną szyją, skośna łopatką , długim grzbietem i może z nieco za cienkimi nogami. Linię zadu ma troszkę mniej typową, ale jak najbardziej spotykana w rasie.  Jego ciało jest pełne doskonale widocznych, jakby grających mięśni - można podziwiać je godzinami. Sierpowate uszka, skierowane do tyłu, to nasza wisienka na torcie.

Ogier ten jest pełen energii i temperamentu, a jednocześnie lekkości i spokoju. Zdaje się, że właśnie zaczyna tańczyć. A może po prostu usłyszał coś co go zaniepokoiło?

Słoneczna, ciepła, izabelowata maść Suryanshu  była wyjątkowo żywiołowo omawiana wśród miłośników rasy, oraz w naszej stajni. Na pewno ogier wspaniale by wyglądał jako srokacz, lub ciemny gniadosz z dużymi odmianami. Ale doceniamy to, że ta maść doskonale podkreśla muskulaturę ogiera i sprawia, że koń wydaje się mieć cieniuteńką jakby skórę z aksamitnym włosem. Dodatkowo przy bardzo dokładnym przyglądaniu się widać na łopatce , brzuchu czy zadku minimalne zarysy jabłek. Są one tak delikatne, że tworzą jedynie cienie, optycznie wzbogacając piękno konia. Maść w rejonie szyi i pyska, stawów jest nieco ciemniejsza i nieco bardziej się błyszczy co sprawia, że ciężko oderwać od Suryanshu oczy i dłonie.
Zauroczył nas też zaskakująco szeroki brzuszek od góry- widać, że nie taki z tego ogra sucharek jak się początkowo wydawało.


Okiem Dorotheah: Model powstał na moldzie  Kalahkaari   Brigitte Eberl (rzeźbiarka m.in.Totilasa, Salinero, WG, Gisele i Gien, haflingerki Cl i wielu świetnych AR) , który trafił do produkcji  w 2012. Ten Marwari jest tegoroczną nowością firmy Breyer i pierwszym normalnie sprzedawanym modelem na tym moldzie (Kalakhaari był dosteony jako Premiere Collection w limitowanej ilości)
Krótko: On jest niesamowity! To jeden z najdoskonalszych koni Breyera!  Ogólnie -technicznie,  dla mnie wygrywa on np. z Salinero (co ciężko mi przyznać, ale Sali ma więcej, poważniejszych błędów), czy Walentyną i wieloma innymi).

Jeśli chodzi o minusy. Największymi niedociągnięciami rzeźby są za chude nogi, szczególnie nadpęcia przednie i to nawet jak na marwari (zdarzało mi się w sumie zobaczyć podobne patyczki u realnych koni, ale jak dla mnie „to nie ma prawa biegać” i podchodzi już pod coś co powinno przerażać niż być pokazywane ). Trochę mi przeszkadza górna linia zadu.
Wielu z was na pewno będzie też brakować rzeźby podeszwy i strzałek kopyt stojących na ziemi.
Zdecydowanie miło by było gdyby nieco inaczej ułożona została grzywa, ogon, a przede wszystkim grzywka. Na zdjęciach nie mogłam na nie patrzeć i planowałam przerabianie. A i na żywo wygląda to dużo lepiej niż na zdjęciach i prawdę powiedziawszy zupełnie o tym zapomniałam!

Najciężej mi się patrzy na zdecydowanie za wąski podbródek i dolny odcinek sanek.
Przez to  szczególnie gdy patrzymy na głowę pod kątem, koń ma mocno schowany podbródek – a typowe marwari raczej mają zdecydowanie widoczną szeroką okolicę pyska. Cały pysk i rejon chrap  wydaje się przez to mocno napięty. Jak patrzę teraz na inne konie Eberl – widzę te same rysy  podbródków (m.in. u Walentyny!  Chrapy niby są szerokie, ale jednocześnie mam wrażenie, że są w jakiś sposób zaciśnięte, napięte. 

Cała rzeźba pod katem budowy, mimo wszystko  jest na niemal wzorowym poziomie. Kolejny kawał świetnej sztuki trafiającej w nasze ręce. Wyjątkowo mnie cieszy zarys tylnej i dolnej linii zadu po stronie uniesionej nogi, z czym artystka często ma problemy (Walentyna, haflingerka CL, Salinero). W moich oczach jest to obecnie jedna z najlepszych rzeźba Eberl dla Breyer’a.

Nie do końca podoba mi się też bardzo mocne napięcie mięśni szyi, szczególnie w dolnej linii. Przy tak napiętym przodzie , chciałoby się mocniejszego zaangażowania i obniżenia zadu. Ale powiedzmy sobie szczerze, że nie każdy koń potrafi się w ten sposób ruszyć. Żywe konie do tego, są mistrzami w przybieraniu wszelkich niezwykłych poz. Podsumowując poza jest bardzo udana- może się ona subiektywnie mniej lub bardziej podobać.

Podobno u  wielu modeli Marwari zdarza się mała niedolewka masy w rejonie zadu (małe płytkie zagłębienie w pobliży zarysów mięśni). Na szczęście mój egzemplarz ma doskonale odlane ciałko.
Szkoda tylko,  że dość mało energii włożono w oszlifowanie szwów- w tym jakby półprzejrzystym malowaniu doskonale widać nie tylko wszystkie mięśnie, ale i wszelkie szwy, słabe szlify. Zdziwiło mnie to, że końcówki  grzywy konia nie przylegają do szyi (jest pół milimetrowa szczelina, można je podważyć czymś bardzo cienkim – co może być zaletą gdyby ktoś chciał „oskalpować” rzeźbę w celu zrobienia koniowi własnej grzywy z mas plastycznych czy z moheru). Podobnie przy końcówce ogona od spodu też jest szczelina. Bardzo mi przeszkadza na tej wiszącej w powietrzu końcówce grzywy wąziutki pasek farby i podobne wyjechanie farby „za linię” na ogonie. 

Wiem, że większości kolekcjonerów, nie podoba malowanie  się na tle niejasności co do występowania tej maści u koni Marwari. Jeszcze raz tu podlinkuję więc fotę izabelowatej klaczy Marwari. Mi ciężko było przełknąć tę maść, bo jednak gdy myslę o marwari mam konkretne maści w głowie. 
 Samo malowanie jest bardzo naturalne poza powyższymi uwagami i niemal jak zawsze niepomalowaną masą grzywy u izabelowatych Breyerów.  Dodatkowo prawa strona ciała konia jest mniej dopracowana niż lewa (jabłek tam nie widzę jakoś ?). Miałam plan przemalowania mego marwari- a w tej chwili bardzo mi szkoda niszczyć maść Suryanshu. Szczególnie żal mi tych niemal nie zauważalnych jabłuszek. Do tej pory w sieci nigdzie nie natknęłam się na info o nich- podejrzewam, że większość osób ich nie zauważa :) Mi wydają się super realne, tym bardziej , że wygląda to jakby były zrobione nieco innym odcieniem. Szkoda, że takie malowanie nie „przytrafiło” się innemu modelowi na który się czaję. Bardzo mi się podoba naturalny, satynowy połysk i piękny ciepły, jasny odcień maści.

Ogólnie największym minusem jest to, że pomimo tylu i tak dopracowanych detali jednak nie do końca czuję w tym koniu ducha marwari. I nie umiem jeszcze określić źródło tego odczucia. Ale prawda taka, że takie odczucia to  jest sprawa niuansów, a może i twórczego oka, które chciałoby widzieć temat po swojemu :D 
Początkowo miałam plan przerabiania Surtanshu. A teraz mi  żal psuć oryginalnej rzeźby oraz malowania. Oj wiele emocji i zamieszania w głowach robi ten koń. Ja na pewno nabyłabym go ponownie. Nawet chodzi mi po głowie kupienie drugiego egzemplarza na przeróbkę, choć staram się nie powielać moldów :)
Marwari... słoneczny marwari !