Breyer Traditional TOTILAS KWPN 1438 Dressage Superstar

Przepraszam, że tak długo nic nie pisałam.
Mam nadzieję, że ten Pan troszeczkę osłodzi Wasze samopoczucia. Przyjechał dzisiaj,dopiero co wyprodukowany, a  zamówiony jak tylko pojawiał się na eBayu amerykańskim (a był tam szybciej niż na oficjalnej stronie Breyerhorses.com). Wyczaiłam, że zamawiając go ze Stanów dostanę go szybciej , niż zamawiając w Europie (bo do Europejskich sklepów modele trafiają ze sporym opóźnieniem- np. MPV dostało modele w czasie takim jak ja swojego), parę złotych drożej mnie to kosztowało, ale czego się nie robi dla nowej gwiazdy swojej stajni. Czekałam na jego pojawienie się od kiedy pokazano pierwsze zdjęcie jego nieskończonej rzeźby w pracowni Brigitte Eberl.
Pam Pa pam pa pam.  PAM PA PAM PA PAM ! JUPI JE JE JE ! :

Breyer Traditional TOTILAS KWPN 1438 Dressage Superstar , "Totilas Superstar DH"


I tak jest BOOOOOSKI !  Inaczej nie potrafię napisać. Ciężko opisać moje emocje !!!


Tak jak się spodziewałam po promocyjnych i pierwszych pokazanych w sieci fotach- jest naprawdę świetny. Jest najlepszym modelem koni , czy jakąkolwiek figura koni w mojej kolekcji. Zdecydowanie w moich oczach bije nawet Ideala i detronizuje Salinero. Jak dla mnie jest najlepszym koniem Breyera (bije nawet Alborozzo, czy figury Breyer Gallery).


Model jest portretem wspaniałego dresażowego ogiera Totilas. Z tym, że jest to już druga figura Totilasa, także dłuta Brigitte Eberl i także firmy Breyer. Tyle, że ta jest w skali Traditional (poprzednia  jest mniejsza , wykonana z żywicy, z nieodczepianą podstawką – opis i foty małego Toto jest we wcześniejszych moich postach).

Model jest  tak świetny, że ciężko czegokolwiek się u niego czepiać. Generalnie jest super. Koń jest wspaniałej urody (czym bije na głowę Salinero), w doskonałym sportowym typie , z budową do której nie ma większych zastrzeżeń. Może jak emocje opadną i opatrzę się bardziej (dziś tak naprawdę miałam niewiele czasu by się mu przyjrzeć dokładniej),  to zauważę jakieś niedociągnięcia.


Najwspanialszym atutem obok bardzo dobrego odwzorowania anatomii jest oczywiście ujeżdżeniowy kłus ogiera. Tu wspomnę, że niektórzy, zainteresowani dresażem, mają zastrzeżenia co do zaangażowania zadu i pokazowego machania przednimi nogami  Totilasa co poniekąd widać także i w rzeźbie. Jednak wydaje mi się, że można mieć zastrzeżenia jedynie do metod treningowych , a nie samego niewątpliwego talentu Totilasa i wiernego pokazania jego ruchu przez Brigitte Eberl. A mimo wspomnianej kwestii, dla mnie ten model i tak wygrywa z modelem Salinero nie tylko urodą, ale jednak i pozą – która jest dużo bardziej „luźna i elastyczna”. Zad mógłby być jeszcze aktywniejszy- ale i tak jest bardzo dobrze, bo w poączeniu z uniesionym grzbietem, dobrze widać zebranie konia ( a  u koni machających przodem, tyle, że z za mało zaangażowanym zadem grzbiet jest bardziej zapadnięty- koń jakby trzyczęściowy, zaprzeczający idei ujeżdżenia). Ale to są niuanse na zupełnie innym poziomie i chyba na inną dyskusję. Sama bym wiele dała za umiejętność takiego ujeżdzenia koni.


Wracając do modelu
 Kilka refleksji jakie mnie naszły po otworzeniu paczki.
Model wydawał się mniejszy niż przypuszczałam, a w rzeczywistości jest w kłębie zbliżony do dość wysokiego Salinero. Ale bardziej rozciągnięta sylwetka i delikatniejsza (szczuplejsza w popręgu) kłoda daje takie wrażenie mniejszego modelu. Niebawem przyjrzę się dokładniej tej kwestii.


- Najbardziej obawiałam się o zarysy kształtu lewej strony zadu (od guza kulszowego w dół). Na wielu fotach wydawał mi się za drobny, albo z jakichś względów, po prostu gorzej oświetlony. To samo nie pasuje mi u innych koni Eberl po stronie zadniej ugiętej/lub podstawionej pod kłodę nogi (u Walentyny, Sunny WG, Salinero, czy Haflingerki ).
Na żywo zad jest dobry- pasująco duży, solidny. Tylko noga pracuje tak, że wzdłuż swojej osi (od guza kulszowego do stawu skokowego) idzie nieco do środka. Takie ustawienie wydaje się jak najbardziej naturalne, ale powoduje, że zad niemal zawsze jest zaciemniony i wydaje się mniej umięśniony niż jest w rzeczywistości.


- pyszczek jest szeroki na dole co nie każdemu może się podobać. Jednak należy pamiętać, że to bardzo udany portret prawdziwego konia. Mi się to kojarzy z szerszym pyszczkiem konia luźniutko żującego kiełzno. Być może artystka korzystała z foty całego konia w munsztuku w takim momencie? Na pewno dzięki takiemu pyszczkowi modelu świetnie układają się paski miniaturowego ogłowia munsztukowego.


Model dość mocno przechyla się na jedną stronę nawet po założeniu podstawki. Oczywiście stoi stabilnie na twardych powierzchniach.


Malowanie na fotach katalogowych wydawało się niejednolicie czarne. W rzeczywistości natomiast koń jest po prostu czarny (półmatowy połysk, z ciemniejszym okiem (połysk) z jasnymi białkami. Mimo wszystko malowanie wygląda dość naturalnie i mi się podoba i nie budzi jakichkolwiek zastrzeżeń. Ale piszę to jako miłośniczka karusów (uwielbiająca nawet po prostu czarne konie). Kopyta wydają
Po otworzeniu opakowania, ku memu zadowoleniu wypadł egzemplarz magazynu „Breyer Horse Scene”. Na fotach są już tegoroczne nowości. Dziwi mnie tylko wielkie foto dresażystki , czy amazonki skokowej traditional z starymi twarzami i włosami (od tego roku twarze i włosy się zmieniają- choć numery katalogowe zostają takie same).

Można się godzinami zachwycać wspaniałą rzeźbą szyi, głowy, zmarszczek  na szyi, żył na brzuchu, czy koreczków .  Po prostu patrzcie uważnie na foty !
Dla mnie zdecydowany numer jeden. Po prostu NAJ.



I napiszę Wam, że dla Kiry Totilas też, jest zdecydowanym numerem jeden. Prawdopodobnie dzięki drobniejszej kłodzie, (mniejszy obwód popręgu), śiedziała o niebo lepiej niż na Salinero czy Ravelu, Idealu i innych. Chyba czas szukać materiał na frak ujeźdźeniowy.


Niebawem (pewnie w kwietniu) kolejne foty  :)
-----
Chyba muszę się potłumaczyć z braku nowych wpisów. Jestem ostatnio mocno zaganiana.
Niedawno moje prace oglądał pewien Vicepreside włoskiej szkoły artystycznej, owocem czego zostałam przyjęta do tej szkoły. I teraz jestem pod okiem profesjonalistów. Najbardziej cieszą mnie zajęcia z rzeźby  - rozpoczęłam swoją pierwszą płaskorzeźbę. Oczywiście konia.

Niestety mam bardzo mały limit miesięczny godzin do wykorzystania. A miesiąc rozpoczęłam rozglądaniem się na serwisie prowadzącym regularnie Photo Show modeli koni IMEHA - (zresztą zarejestrowałam kolekcję jako DH Stable, kto wie -może za jakiś czas cos tam pokażę).

Stronę IMEHA przeglądałam na przemian z innymi serwisami z fotami modeli, Artist Resin, czy Customów. Donoszę, że pojawi się pewien owoc tej szalonej sesji przeglądania setek fot.

Mam też postanowienie w związku z okazem na który czekam-planuję odświeżyć kolekcję i pozbyć się choć części moich gummipferde, bo co raz mocniej kłują mnie w oczy różnice między nimi, a poważniejszymi modelami. A i mam spory ścisk na półkach – co utrudnia podziwianie jakichkolwiek modeli. Na razie zastanawiam się , które modele pójdą na odstrzał, a które najpierw na przeróbki.

Doszły mi tez  malutkie dwie Schleichowe nowości o których napisze niebawem.
napisałam też artykuł do internetowego pisma ze strony schleich.czo.pl "Kolekcjoner" z opisem i fotami kolejnego modelu. Niebawem napiszę więcej na ten temat :)