Poświatka, moja końska miłość ! I sprawdziany życiowe !

Miałam plan na inny post, który jest w trakcie pisania. Przerwała mi grypa. 

Tymczasem Święta to wspaniały czas na refleksje na temat tego co kochamy

Więc naszło mnie na napisanie więcej o mojej końskiej miłości. 

POŚWIATA sp (Polonus- Pogoda, po Ofal) -> rodowód 

Więcej fot klaczy jest tutaj -> klik 

Czytaj dalej...  

„Każdy jeździec ma tego jednego specjalnego konia,  który zmienił wszystko w nich”.

Zawsze wiedziałam, że to prawa. 

W życiu można pracować z wieloma koni, uwielbiać wiele koni, uczyć się od wielu koni. Ale tak naprawdę tylko jeden koń może okazać się koniem Twojego życia, tak samo jak jest z prawdziwą miłością. Czasem się wybiera, a czasem nie ma się nic do gadania. Ale zawsze to sprawa działania największej mocy stwórczej.

Poświatka.

 

"Zwykły" koń i  wyjątkowy duch.

Gdy tylko usłyszałam o poszukiwaniach nowego właściciela dla ładniutkiej, karej, sympatycznej, acz zwariowanej klaczy z problemami, której nie udało się nikomu ujeździć, wiedziałam, że muszę ją zobaczyć. Nie miałam wtedy na nią miejsca w życiu, ani kasy na zakup i co gorsza na utrzymanie konia, ani nawet pomysłu na te kwestie. A mimo to pojechałam ją zobaczyć, bo właśnie wtedy zrodziła się u mnie myśl: "że przecież mam dwie ręce, dwie nogi i jak będzie trzeba to znajdę sposób".

Rumianek, konie i Poświatka :)

Na żywo w klaczce zakochałam się z miejsca - wiedziałam, że to jest koń na jakiego czekałam, o jakim marzyłam. Urocza, przesympatyczna, wdzięczna, ładna, a jednocześnie silna, niezwykle niezależna, z wielkim końskim i nieujarzmionym duchem. Podziwiałam jej piękno i wyobrażałam sobie jak piękna może się stać w przyszłości.

Nadpobudliwy, elektryczny wypłosz na pierwszym spotkaniu. 

Decyzja o zakupie, była niemalże poza moją decyzją. 

Jak i samo wyszło zebranie kasy na zakup klaczy ( za sportretowanie koni dla hodowcy i architekta w Toskanii), wymyślenie sposobów na zarobienie kasy na jej utrzymanie, oraz dopasowanie życia. Był to dla mnie też początek wielkich zmian -mojej drogi w dziedzinie rozwoju osobistego. Bo szukając odpowiedzi w tematach finansowych, odkryłam kopalnie wiedzy do ogarnięcia, przetestowania na sobie. I zaczęłam szukać własnej drogi.

 

W dniu zakupu Poświatki typu "kara metalik" i po przewiezienia do nowej stajni 25.09.2004 rok

Najszczęśliwszy dzień w moim  dotychczasowym życiu.

 "Mam konia !"

Już jako moja Poświatka dała mi nieźle popalić, pokazując w praktyce, jak niewiele wiedziałam o koniach. Miałam wtedy łeb wybitnie przepełniony książkową, ale często mało użyteczna wiedzą ( - z wynikami w krajowym konkursie, konkursach wiedzy w Technikum Hodowli Koni i na Uniwersytecie na Katedrze Hodowla K. i jeździectwo ). 

Bełkot, wiedza, daleka od praktyki. I szczypta czegoś sensownego.

" Dream, sweet dream"

Moim marzeniem było nie łamanie końskiego ducha, poprzez ujeżdżanie klaczy na siłę, nie stosowanie przemocy, a namówienie konia do współpracy z zaangażowaniem jego serca i ducha.

And "Real life"

Pierwsze pół roku tak na prawdę byłam załamana. Wielokrotnie nawet nie mogłam przeprowadzić Poświaty na odległość 30 metrów, bo ona zatrzymywała się i "wrastała w ziemię niczym drzewo". A o jej ucieczkach poza ośrodek, wyskokach, rozwalaniu boksów, zagród, tratowaniu mnie, stawaniu dęba i innych pomysłach profesor katedry Hodowli Koni opowiadał na wykładach, dodając, że takiego konia wysłałby do rzeźni.

Ale ja wiedziałam swoje. Raz za razem upadałam w piach - odnajdując cenną odpowiedz, że i ta metoda, też nie zadziałała. I szukałam nowych rozwiązań. Bo wolny koń, jest niczym lustro, które jedynie Ci pokazuje Twoje błędy, ograniczenia, dominujące emocje, strachy. Twoje słabe przywództwo, za słabą miłość. I wtedy można albo konia chcieć złamać siłą jak to robi niemal cały świat, albo szukać innej drogi jak nieliczni i chcieć tu przepracować samego siebie.

Ja miałam marzenie, kilka pomysłów i przepiękne lustro. Resztę odnalazłam w trakcie.

Poświatka stopniowo zaakceptowała mnie i moją pasję. 

Uwielbiałam tak po prostu stać obok i patrzeć na to co się dzieje wokół nas. 

Znajomi się z nas śmiali, ze po cichu pewnie obgadujemy kogoś :)

Z czasem zaczęło się rodzic nasze partnerstwo, oraz w ogniu, popiołach i piachu- moje małe przywództwo. Poświatka przestała być dla mnie tylko koniem. Stała się wiernym duchem, czworonożnym przyjacielem, nadal obiektem do kochania i do tego ... wybitną nauczycielką.

W efekcie nie tylko udało mi się ujeździć ją po dobroci, ale i zaangażować jej ducha tak, że wiedziałam, że nie jeżdżę już tylko na czworonożnym zwierzaku, który przy pierwszej lepszej okazji pozbędzie się mnie z grzbietu, kopiąc przy okazji; a spędzam najcudowniejsze w życiu sekundy na grzbiecie ukochanej istoty, która czerpie z tego równie wielką frajdę i może nawet łaskawie dopomoże mi się wysiedzieć w siodle gdy zawisnę na jednym strzemieniu, czy pękną wodze.

 Istota która się cieszy na mój widok , jakby pytając oczami "to kiedy wsiadasz?, albo co dziś będziemy robić? pracować, czy będziemy na padoku nudzić się w słońcu i galopować za wiatrem? , a może dziś mnie tylko wyczyścisz i wykąpiesz i będziesz doceniać moje piękno i wielkość stwórcy?".

Pokochałam "zabawy z ziemi", absolutnie bezcenne momenty gdy klacz biegająca luzem na padoku na moje wskazówki zagalopowywała, zmieniała kierunki, czy błyskawicznie zatrzymywała się do stój, lub skakała przeszkody za mną. Taniec dusz !

Tak na prawdę dopiero przy niej pokochałam jazdę konną i zrozumiałam istotę przyjemności, wygody i jazdy w harmonii. Z wiecznie spiętej, nauczonej siłowo jeździć osoby, zaczęłam uczyć się jeździć w rozluźnieniu psycho-fizycznym, w maksymalnej radości. To co "tłukłam" z innymi końmi na siłę, z Poświatką było kwestią jedynie skupienia uwagi, poproszenia by ona zrozumiała o co proszę, zrozumienia teorii, wypracowania wspólnego wyczucia, oraz przede wszystkim przepracowania ograniczeń ciał. 

Jazda bez ogłowia, na kantarku sznurkowym. 

Błyskawiczne zatrzymania z galopu do stój od dosiadu, nawet gdy wypadły wodze z dłoni -sama radość. Zmiana kierunków od dosiadu- połączenie. Wspólne małe skoki -moje wyzwanie tylko dla jej radości. Jazdy terenowe na koniu o mimo wszystko, tak wolnym duchu – prawdziwy sprawdzian z zaufania, niemal jak spojrzenie śmierci w twarz -hardkor. 

 Czy mnie zrzuci, odskakując od czegoś i ucieknie, czy skoczy po drodze coś na co ja nie będę gotowa, albo przeciwnie zatrzyma się katapultując mnie z siodła, jak się zachowa gdy nieopatrznie stracę strzemię i szarpnę wodzą za jej delikatny pyszczek, a może pod galopuje do towarzyszącego nam w terenie ogiera zapominając, że siedzę w siodle?

Poświat pode mną w terenie :) Żyjemy. 

Żyję. Co wskazuje że jednak coś pięknego się udało nam wypracować.

A każdy nasz teren uczył mnie jeszcze większej pokory, odwagi i pokazywał prawdę o tej relacji i o mnie samej, o moich emocjach.

I nawet wspomniany profesor i doktor ze stajni Uniwersyteckiej pogratulowali zmian, mówiąc, że w nas nie wierzyli, kilkakrotnie publicznie wspominali o tym, a nawet zastosowali niektóre niekonwencjonalne, podobne do moich metody przy innych koniach. :)

Po zimowym terenie. Żyjemy !

Ilekroć zmieniałam miejsce, region zamieszkania, szukałam nowej stajni, by przewieźć moje końskie serce. Zmieniały się miejsca, sytuacje, ludzie wokół mnie- a ona była nadal.

Ktoś ważny dla mnie nawet kazał mi ją sprzedać, pozbyć się jej. I jakiś czas potem pozbyłam się... tego kogoś (oczywiście także z wielu innych poważnych powodów). Po co być przy kimś kto nie szanował tego co kochałam ?

Świat mi się przy tym załamał, przez co musiałam na wiele lat zamieszkać daleko od Poświatki. Było wtedy mi wybitnie ciężko. Ale nie sprzedałam jej, nawet jak byli kupcy. Ba, walczyłam jak lwica z rodziną wymuszającą na mnie "racjonalną w mojej sytuacji" sprzedaż konia. Wiedziałam, że choć nikt tego nie zrozumie, choćby na siłę, muszę przetrzymać i przeforsować swoje. 

Myśl o Poświatce była dla mnie jak jedyne światełko w mrokach. Utrzymujące mnie przy życiu.

A to czego mnie nauczyła Poświata o mnie samej, o moich emocjach i wpływaniu na emocje bliskich stało się fundamentem mojej wiedzy o tym jak poprowadzić, oczyścić emocje malutkiego synka w naszej nietypowej sytuacji. Jak w powolnym procesie stworzyć między istotami samo nakręcająca się spiralę pozytywnych emocji.

Poświat zawsze prawdę Ci powie. Niewygodne siodło, czy popręg? -Ok, zmienimy.

Poświatka przez te lata była więc nie tylko nieużytkowanym „kosztownym bydlakiem i darmozjadem”, biegającym ze stadem po łąkach, ale i moją nadzieją , radością, skarbnica wiedzy do wykorzystania na każdym polu życia.

A kolejna sprawa to kwestia mojej odpowiedzialności. Rozumiem to tak: „ Pozostajesz na zawsze odpowiedzialny za to co oswoiłeś” Antoine de Saint-Exupéry.

Dziś ludzie kupują konie... statystycznie na kilka lat. Do kiedy jest im on potrzebny do jazdy, do zabawy, do małego sportu, do kiedy jest im tak naprawdę: wygodnie. Traktując konia w rzeczywistości jak rzecz, a nazywając to pasją i„miłością do koni”. I kilka lat „kochają” . Kupują limonkowe, lub różowe kanty, designerskie komplety pod siodło, smary do kopyt z brokatem i dobre musli. Z ambicji, często zapominają o ograniczeniach swego kopytnego przyjaciela, byleby tylko skoczył i wygrał. A po kilku latach, gdy „zmieni im się życie”, gdy „pojawią się pierwsze problemy” sprzedają ufne stworzenie kolejnej osobie „w dobre ręce”, niedowidząc, że przeciętny koń ma tak często  ledwie 3-5 właścicieli w swoim życiu, a ostatnia osoba sprzedaje schorowane zwierzę handlarzowi ...śmiercią. 

 I wszyscy umywają od tego ręce, mówiąc "to nie ja". A ja tu zawsze widziałam odpowiedzialność nie tylko u ostatniego i przedostatniego właściciela, ale i u pierwszego i kolejnych. I nie chodzi mi tu o wytykanie kogokolwiek palcem. Każdy ma własne problemy, myśli i sumienie. Tu chodzi mi raczej przy tej okazji o pokazanie Wam, że nie tylko można inaczej, ale nawet, że trzeba postępować inaczej, biorąc odpowiedzialność za życie swego stworzenia. 

Piękna czyż nie ?

Zawsze obiecywałam Poświacie, że do puki starczy mi sił, będę walczyć o to by zawsze była przy mnie, choćby tylko na decydującym w tym świecie papierze, tak abym kiedyś mogła zapewnić jej godną starość.

Mieszkając we Włoszech miałam nadzieje, że uda mi się ją sprowadzić. Ale wszystko szło na opak. Jakby przeznaczeniem moim był powrót do kraju -bliżej czarnulki.

I tak sobie marzę o ponownym spotkaniu, gdy znowu w życiu poukładam wszystko, tak, że będę mogła mieszkać bliżej mojej czarnulki, księżniczki, lub ona bliżej mnie. 

Jest już zdecydowanie dojrzała, bo 17 letnia kobyła już z niej jest. Nie będzie się nadawać do sportu, ambitniejszej pracy. Co najwyżej może do lżejszych jazd i wspólnego biegania po padoku, zabaw, prowadzania na spacery. Nie szkodzi. To moje serduszko.

Ja nie umiem inaczej kochać. 

A gdy patrzę w lustro jestem spokojna, że choć utrzymanie jej w moich rękach kosztowało mnie tak wiele, to jestem z siebie dumna.  

Poświatka czeka sobie spokojnie na mnie w ciepłej stajni, pod okiem świetnych ludzi, za dnia łażąc po padokach, prawdziwie wolny koń. I wiedzie końskie, szczęśliwe życie- czyż można chcieć więcej?  

"-Wstawaj i wsiadaj, puki czekam"

Pozdrawiam :)